Βγάζω τον δίσκο από τον φάκελο, τον ακουμπάω στο πλατό, τον καθαρίζω με το βουρτσάκι και κατεβάζω τον βραχίονα με προσοχή να πέσει στο σωστό αυλάκι λίγο πριν αρχίσει να ακούγεται ο ήχος του δίσκου. Η βελόνα συναντάει το σωστό αυλάκι με ένα ελαφρύ σκρατς, ξεκινάει ο δίσκος και ΜΠΑΜ! μιά κλοτσιά στην πόρτα και 3 τύποι μπουκάρουν σπίτι μου, με αρπάζουν απ' το λαιμό, ο βελόνα σκάβει το δίσκο, θόρυβος, κιθάρες, τύμπανα, μπλιμπλίκια που βαράνε ανελέητα, πανζουρλισμός. Τα παλικάρια λέει είναι σπουδαστές από την Κέρκυρα, από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο κι αυτό είναι το πρώτο τους άλμπουμ. Η πόρτα χάσκει σπασμένη, πάω να σκεφτώ κάτι αλλά ο ήχος από τον δίσκο κόβει διαρκώς κάθε προσπάθεια άλλης σκέψης, το μυαλό βραχυκυκλώνει. Το άλμπουμ κυλάει, η ένταση είναι διαρκής, δεν σε παίρνει να πεις: "θέλω να πάω να κατουρήσω, να φτιάξει ένα καφεδάκι και να ακούω", δεν υπάρχει περίπτωση να κουνηθώ απ' τη θέση μου, οι τύποι με κρατάνε από το λαιμό και ταυτόχρονα χοροπηδάνε γύρω μου, είμαι κλαρίνο, ούτε δεξιά ούτε αριστερά κοιτάω, ακούω μόνο ένα αλλόκοτο, προκλητικό, ενδιαφέρον, θορυβώδες, ιδιαίτερο και προσωπικό ροκ άλμπουμ. Τι διάολο σπουδάζουνε στην Κέρκυρα; Γιά να παίζουν τέτοια πληρώνουμε φόρους; Τι συνθήκες επικρατούσαν την ώρα της ηχογράφησης; Μήπως αν κατορθώσω να ελευθερωθώ να φωνάξω την αστυνομία;